Caleta Tortel is een dorp in de Chileense Aysen regio. Het ligt langs de Carretera Austral en werd in 1955 opgericht om het hout van de cypress de las guaytecas te exploiteren. Een boom die veel voorkomt in de regio. Caleta Tortel is bijzonder want het hele dorp is gebouwd op palen. Er zijn geen wegen. In plaats daarvan zijn er houten wandelpaden die over het water lopen.
Hoe kom je er?
Vanuit Nederland vlieg je naar Santiago en vervolgens naar Coyhaique. Daar kun je een auto huren of de bus pakken naar Caleta Tortel.
Van Villa O’Higgins naar Caleta Tortel
Ik was in Villa O’Higgins en pakte een minibusje (de normale bus zat al vol) naar Caleta Tortel. Onderweg moesten we een rivier oversteken met de pont. Het waaide verschrikkelijk en de pont schommelde gigantisch heen en weer. Vreselijk. Ik heb de rit met samengeknepen billen uitgezeten.
Waar verblijf je?
Omdat er niet zo heel veel te doen is blijven weinig mensen overnachten in Caleta Tortel. Ik moest wel omdat alle kaartjes voor de bus naar Cochrane (mijn volgende bestemming) waren uitverkocht.
De Tourist Information verwees me naar Hostel Hielo Sur. Ik boekte een kamer voor een nacht en betaalde 10 duizend Peso (€ 13,25). Ik denk dat dit één van de meest shabby plekken is waar ik ooit heb geslapen. Het hostel was gemaakt van spaanplaat en voelde als een kaartenhuis dat elk moment uit elkaar kon vallen. Het was er ook een beetje vies dus die nacht sliep ik in mijn eigen slaapzaak.
Toch had het ook wel weer wat. Zo’n hostel op palen. Het was in ieder geval uniek. Iets dat ik nog niet eerder had gezien.
Hostel Hielo Sur. Vanbuiten ziet het er beter uit dan vanbinnen.
Wat is er te doen?
Caleta Tortel is niet heel groot. In twee uurtjes heb je alles wel gezien. Als je naar de Cerro Vigia wilt wandelen dan heb je een uurtje extra nodig.
Caleta Tortel aka steigerdorp.
Sendero Cerro Vigía
Er is één hike die je kunt doen in Caleta Tortel en dat is de Sendero Cerro Vigia. In een uurtje loop je vanuit het steigerdorp naar de top van een berg en weer naar beneden. Je moet geen angst hebben voor honden want die domineren zo’n beetje heel Caleta Tortel. Tijdens de hike werd ik vergezeld door een grote groep pluizenballen. Eigenlijk vond ik dat een beetje irritant want ze liepen constant te blaffen en heen en weer te rennen. Eentje bleef de hele tijd bij me en ging dan midden op het pad stil staan.
Op de top van de berg kun je mooi uitkijken over het steigerdorp dat tussen de bergen ligt.